کد مطلب:34305 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:13

گنجینه پرسمان » اعتقادات

آيا با توجه به اينكه خواندن غير خدا (درخواست از غير خدا) شرك ميباشد، دعاي ندبه كه در آن امام زمان(عج) خوانده ميشود، شرك نيست؟

خير، زيرا اگر كسي مثل انبيا و اولياء كه تقرب خاص به درگاه الهي دارند و ميدانيم دعايشان مستجاب ميشود را بخواند كه باذن الله كار او را بگشايد و مشكل او را حل كند، نه كفر است و نه حرام. تا چه رسد به اينكه از او بخواهد كه از خدا درخواست كند حاجت او را برآورد. چنانچه «حواريين» از عيسي ـ علي نبينا و آله و عليه السلام ـ مائده خواستند و سؤال خود را به صورت اين جمله «هَلْ يَسْتَطيعُ رَبُّكَ…» مائده/ 112 عرض كردند، وعيسي دعا كرد و مائده نازل شد.
حال آيا شما ميگوئيد: مگر حواريين خودشان نميتوانستند از خدا مسئلت نمايند و مگر درخواست از خدا واسطه و شفيع لازم دارد؟
حاصل اينكه استشفاع و توسل به انبياء و اوليا ـكه تقرّبشان به درگاه الهي و تسلطشان به امر خدا بر نظام اسباب معلوم است ـ خواه در حال حياتشان و خواه پس از ارتحالشان از اين دنيا، نه شرك است و نه كفر.
و آية:
«وَ لَوْ أَنَّهُمْ اِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللهَ تَوّاباً رَحيماً» نساء/64
[و اگر ايشان، وقتي ظلم به خودشان كردند، آمدند نزد تو، پس از خدا طلب آمرزش كردند و طلب آمرزش كرد پيامبر براي آنها، هر آينه مييابند خدا را بسيار توبه پذير و رحيم.]
بر رجحان آن صراحت دارد.
و حتي نسبت دادن بعضي كارها كه از افعال خاصة الهي است به آنها، مثل شفاي امراض ـدر حالي كه نسبت دهنده فقط خدا را شافي و خالق و رازق ميداندـ كفر نيست؛ زيرا اين اعتقاد معلوم او، قرينة حاليه است بر اينكه اين اطلاقات به نحو مجاز است، كه نظاير آن در كلام عرب و عجم زياد است؛ مثل: «أَنْبَتَ الرَّبيعُ الْبَقْلَ» كه اگر يك فرد مادي آن را بگويد، بر معني حقيقي حمل ميشود و كفر است و اگر موحد بگويد بر معني مجازي حمل ميشود و چنين كسي، غير خدا را فاعل اين افعال نميداند، يا فاعل را باذن الله، فاعل ميداند مثل:
«أَنّي أَخْلُقُ لَكُمْ مِنَ الطّينِ كَهَيْئَةِ الطَّيْرِ فَأَنْفَخُ فيهِ فَيَكُونُ طَيْراً بِاِذْنِ اللهِ وَ اُبْرِئُ الْأَكْمَةَ وَ الْأبْرَضَ وَ اُحْيِ الْمَوْتي بِاِذْنِ الِله» آل عمران/49
[همانا من از گل، پيكر مرغي را براي شما ميسازم و بر آن نفس قدسي ميدمم تا به امر خدا مرغي گردد و كور مادرزاد و مبتلاي به پيسي را به امر خدا شفا داده و مردگان را زنده ميكنم.]
معلوم است اين گونه اطلاقات صحيح است و موحدين در عين حالي كه اين اطلاقات را جايز ميدانند و به انبياء و اوصيا، (چه در حال وجودشان در اين دنيا و چه پس از رحلتشان به عالم ديگر) متوسل ميشوند، انبيا و اوليا را مستقل در تصرّف در عرض خدا، و شريك در كار خدا نميدانند بلكه آنها را عامل ارادةالله و عمال الله ميشناسند.

---

امامت و مهدويت ج 1- فروغ ولايت در دعاي ندبه
آيةالله لطف الله صافي گلپايگاني